Parental Alienation - video

Nederland - België: 1-0

Afgelopen week werd de agenda: Scheiden zonder Schade voorgesteld aan de Tweede Kamer in Nederland. Het document beschrijft het scheidingsproces en geeft voor de verschillende fasen een heleboel actiepunten weer, waaraan gewerkt moet worden om de impact van scheidingen in de toekomst te beperken, dit alles om ook de impact van scheidingen op kinderen te beperken.
Voor het eerst wordt er ook gesproken over ouderverstoting en psychologische kindermishandeling.

Een heel stap vooruit in de juiste richting. Een stap die we tot op vandaag in België nog niet kennen...

Er is nog een lange weg af te leggen, maar een eerste steen is alvast gelegd.


Lees hier het volledige verslag:

Indien je vragen hebt, of wil je samen aan een oplossing werken: ouderverstoting@jato.be

J Michael Bone, PhD

Dhr. Michael Bone, vorig jaar ontmoet in Washington, haalt hier een heel typerend kenmerk aan van ouderverstoting/oudervervreemding.

Hoe gaat de Antwerpse Politie om met ouderverstoting/oudervervreemding?

Bron: een.be

Uitzending van 19/02/2018: 24/7 - Politie Antwerpen:

Hoe gaat onze politie om met meldingen van familiale agressie die achteraf duidelijk een melding zijn van ouderverstoting/oudervervreemding?

Uit dit filmpje blijkt nogmaals dat ze dit in alle sereniteit aanpakken en zo goed als mogelijk afhandelen.

Duidelijk wordt:

1. De agenten zijn hier niet voor opgeleid,
2. Er is ook geen tijd voorhanden om tijdens een interventie hier aan waarheidsvinding en onderzoek te gaan doen. Een melding bij 101 heeft als doel om zo snel als mogelijk de rust en orde te laten terugkeren.

Wie hier verwacht dat het kind manu-militari zou worden meegenomen en aan de vader overhandigd, denkt niet aan het belang van het kind.

Zoals de politieagenten het mooi verwoorden: het kind verblijft hier bijna constant bij de moeder, waarbij de loaliteitsband enorm groot is. De moeder weet dit hier in het filmpje in heel subtiele dingen uit te spelen.

Meer info over ouderverstoting/oudervervreemding: ouderverstoting@jato.be

Enkele downloads onder de aandacht brengen

Kijk zeker ook eens onder de tab Downloads, hier zijn recentelijk enkele artikels bijgekomen

Hou op met vechten om mij - MIES magazine

Houd op met vechten om mij

Bram komt mijn ruimte binnen. Bram is niet zijn echte naam, omwille van de privacy is zijn naam aangepast in Bram. Bram wordt deze keer gebracht door zijn vader. De vorige keer is Bram gebracht door zijn moeder. Dat wordt steeds afgewisseld zodat ik als Kindbehartiger de interactie kan zien tussen Bram en ieder van zijn ouders.

Onzekere binding

Wanneer aan de behoeften van gehechtheid bij kinderen niet wordt voldaan en het gedrag van hun ouders een bron van desoriëntatie of terreur is, kunnen zij een ongeorganiseerde binding ontwikkelen.

Kinderen met ongeordende gehechtheid hebben herhaalde communicatie-ervaringen waarbij het gedrag van de ouder overweldigend, angstaanjagend en chaotisch is. Wanneer de ouder de oorzaak is van de verwarring, bevinden kinderen zich in een biologische paradox. Het biologische systeem van gehechtheid is geconstrueerd om het kind te motiveren om nabijheid te zoeken, om in een periode van nood dicht bij een ouder te komen om te worden gekalmeerd en beschermd. Maar in deze situatie is het kind "vast" omdat er een impuls is om zich naar de bron van de terreur te keren waarvandaan hij of zij probeert te ontsnappen. Dit is wat hechtingsonderzoekers Mary Main en Erik Hesse "schrik zonder oplossing" hebben genoemd. Het is een onoplosbaar dilemma voor het kind dat geen manier kan vinden om de situatie te begrijpen of zich te ontwikkelen en de aanpassing te organiseren. De enige mogelijke reactie van het bevestigingssysteem is ongeorganiseerd en chaotisch te worden.

Hoge cijfers van ongeordende gehechtheid worden gezien bij kinderen die worden misbruikt door hun ouders. Misbruik is onverenigbaar met het feit dat ouders kinderen een gevoel van veiligheid bieden. Het breekt de relatie tussen kind en ouder en creëert een onmogelijke situatie voor de geest van het kind door een gevoel van fragmenteren. Gebleken is dat misbruik van ouders de delen van de groeiende hersenen van het kind beschadigt die neurale integratie mogelijk maken.
Voor kinderen met ongeordende gehechtheid kan een verminderde neurale integratie een mechanisme zijn dat ertoe leidt dat een kind moeite heeft met het reguleren van emoties, problemen in sociale communicatie, problemen met taken, een neiging tot interpersoonlijk geweld en een aanleg voor dissociatie - een proces in welke normaal geïntegreerde cognitie gefragmenteerd wordt.

"Ongeordende gehechtheid wordt ook aangetroffen in gezinnen waar het kind, ook al is er geen fysiek misbruik, zich herhaaldelijk herhaalt, waarbij het gedrag van de ouder erg beangstigend is of op andere manieren het kind desoriënteert. Ouders die herhaaldelijk woede tegen hun kinderen uiten of dronken worden, kunnen een alarmsituatie veroorzaken die tot ongeordende gehechtheid leidt. Er is geen oplossing voor de paradox dat je ouder een staat van desoriëntatie of terreur creëert in jou die je drijft om troost te zoeken uit de bron van je angst. De desorganiserende ervaringen beïnvloeden het vermogen van het kind om de functies van de geest te integreren die hem in staat stellen om gereguleerde emoties te hanteren en om te gaan met stress.

"Waarom zouden ouders hun kinderen zo behandelen? Onderzoek heeft aangetoond dat een ouder wiens onopgeloste trauma- of verlieservaringen niet zijn verwerkt, een grote kans hebben gedragsuitingen uit te voeren die hun kinderen angst aanjagen en een ongeordende gehechtheid aan hun nageslacht creëren. Een geschiedenis van trauma of verlies hebben, betekent op zich niet dat je een kind hebt met een desorganisatie. Het gebrek aan resolutie is de essentiële risicofactor. Het is nooit te laat om in de richting van je ervaringen te komen en je verleden te helen. Niet alleen jij maar ook je kind zal hiervan profiteren.

"De biologische paradox van ongeorganiseerde gehechtheidservaringen creëert een reactie bij het kind zonder organisatie en bevordert de flexibiliteit niet en verbetert het vermogen van het kind om te gedijen.

"Na verloop van tijd, met herhaalde ervaringen, worden deze patronen opgenomen als een kenmerkende manier van zijn met die ouder. Deze 'manieren van zijn' zijn aanpassingen of patronen van het reguleren van emotie en intimiteit die helpen om zowel de interne processen van de geest van het kind als hechte relaties met anderen te organiseren. [Of NIET organiseren!]

"Een ouder die de oorzaak van alarm is, plaatst het kind in een conflictuele ervaring en het kind kan het gedrag van de ouder niet begrijpen. Een kind krijgt dan te maken met een stressvolle paradox die hij niet kan oplossen: de ouder aan wie het kind zich moet wenden voor troost is nu de bron van angst. Het kind is emotioneel vast en verward en zijn gedrag verslechtert meestal.

De ongelukkige relatie tussen jeugdtrauma en verslaving in volwassenheid

De voortdurende accumulatie van verslavingsonderzoek biedt een grondiger begrip van verslaving. Hoewel we nu meer weten dan ooit tevoren, blijven we zoeken naar antwoorden, met name als het gaat om de ontwikkeling van verslaving en gevoeligheid. Studies hebben de zoektocht naar variabelen benaderd die verantwoordelijk kunnen zijn voor de ontwikkeling van verslaving vanuit veel verschillende invalshoeken. De hoop is om verbanden te leggen of oorzakelijke verbanden te leggen tussen de ziekte en de sociale, experiëntiële of biologische omstandigheden van een persoon. Aangezien de omstandigheden en ervaringen van een kind zijn of haar fysieke en psychologische ontwikkeling vormgeven, volgt hieruit dat onderzoekers zouden beginnen te kijken naar de rol die ervaring uit de kindertijd zou kunnen spelen om verslaafd te worden.

Neurologische afwijkingen bij mishandeling van slachtoffers van kinderen
De relatie tussen kindertrauma en vatbaarheid voor verslaving kan het best worden begrepen als men weet hoe ervaring de ontwikkeling van de hersenen beïnvloedt. Hoewel niemand het belang van biologie en genetica in de ontwikkeling van de hersenen kan ontkennen, heeft het menselijk brein het aangeboren vermogen om te reageren en zich aan te passen aan omgevingsstimulatie, die plasticiteit wordt genoemd.1 Als het brein begint te groeien en volwassen te worden tijdens de kindertijd, wordt het gecreëerd, versterkt en verwijdert af en toe neurale verbindingen, die een netwerk vormen tussen neuronen die de hersenen met zijn vele functies doordrenken. Je ervaringen beïnvloeden de ontwikkeling van de hersenen op een vergelijkbare manier als het leren praten of lopen, waardoor bepaalde synapsen of verbindingen tussen neuronen zich ontwikkelen, sterker worden of breken.

Kortom, de groei van de hersenen en de uiteindelijke fysieke structuur worden aanzienlijk beïnvloed door iemands ervaringen, zowel het positieve als het negatieve. En hoewel ervaring vaak leidt tot het ontwikkelen van de hersenen op een manier die gunstig is, kan ervaring ook negatief zijn, wat de ontwikkeling van de hersenen kan belemmeren of anderszins kan veranderen. Concreet wordt aangenomen dat de negatieve ervaring van kindermishandeling achter bepaalde anomalieën in de hersenstructuur zit die cognitieve, gedrags- en sociale beperkingen tot gevolg hebben.2 Bij een beoordeling van personen die kindermishandeling hadden meegemaakt, bleek uit een studie dat het mishandelen tijdens de jeugd veelvuldig heeft veroorzaakt en extreem hoge niveaus van stress die de normale ontwikkeling van de hersenen belemmerden. Continue stress door het ervaren van frequente mishandeling leidde tot fysiologische stressreacties die na verloop van tijd de structurele verstoringen veroorzaakten die werden waargenomen in neurologische scans en die waarschijnlijk slachtoffers van kindertrauma kwetsbaar maken voor verslavingsstoornissen.

Emotioneel trauma gekoppeld aan verslaving in volwassenheid

Hoewel een aantal studies de relatie tussen kindertrauma en verslaving aan verstoringen in de hersenstructuur, veroorzaakt door de stress van trauma, schrijft, zijn er ook een aantal andere, eenvoudigere verklaringen voorgesteld. In de studie Adverse Childhood Experiences, uitgevoerd met 17.000 Kaiser Permanente patiënten, zijn veel verschillende stress-inducerende ervaringen tijdens de kinderjaren in verband gebracht met verschillende vormen van alcohol- en drugsmisbruikstoornissen. Veel associëren kindertrauma met kindermishandeling, maar andere stress-inducerende en traumatische ervaringen in verband met een verhoogde kwetsbaarheid voor verslaving omvatten verwaarlozing, het verlies van een ouder, getuige zijn van huiselijk of ander fysiek geweld en het hebben van een familielid dat lijdt aan een psychische aandoening. Degenen die dergelijke dingen tijdens de kindertijd hebben meegemaakt, hebben een toegenomen neiging om afhankelijk te worden van alcohol en drugs. Ze kunnen ook gedragsverslavingen ontwikkelen, zoals dwangmatig eten en dwangmatig seksueel gedrag.

In de meeste gevallen zijn ervaringen die extreem traumatisch zijn voor kinderen veel minder traumatisch voor volwassenen. Maar er zijn enkele belangrijke redenen waarom dergelijke gebeurtenissen een significanter en langduriger effect hebben op kinderen. Het is belangrijk om te onthouden dat kinderen beperkt in staat zijn om contextuele gevolgtrekkingen te maken die hen waarschijnlijk in staat zouden stellen om deze ervaringen effectiever te verwerken. Bij gebrek aan een referentiekader is het moeilijk om traumatische ervaringen te begrijpen, waardoor de effecten van trauma waarschijnlijk langer blijven hangen. Bovendien vertrouwen kinderen meestal op hun geliefden voor ondersteuning in tijden van moeilijkheden. Maar wanneer de geliefden van een kind tijdens deze ervaringen de bron van misbruik, verwaarlozing of ander trauma zijn, is gezinsondersteuning geen optie. In veel gevallen begint een slachtoffer van kindermishandeling alcohol of drugs te misbruiken als middel om zichzelf te mediceren, in de hoop de resterende gevolgen van het feit dat hij op jonge leeftijd het slachtoffer wordt, te verlichten. Aan de andere kant is het ook gebruikelijk dat alcohol- en drugsmisbruik op volwassen leeftijd wordt gemodelleerd naar het alcoholmisbruikgedrag van een geliefde tijdens de jeugd.6 In feite kan de neiging tot zelfmedicatie op dezelfde manier worden gemodelleerd en doorgegeven.

Wat kunnen we doen?

Met ongeveer tweederde van alle verslaafden die eerder een soort lichamelijk of seksueel trauma hebben ervaren tijdens de kindertijd, is het uitermate belangrijk om te begrijpen hoe het trauma uit de kindertijd een verhoogde kwetsbaarheid voor verslaving veroorzaakt. Weten wanneer een persoon tijdens de kindertijd enig type trauma heeft ervaren hij of zij als een groter risico op verslaving wanneer er misschien geen andere indicatoren zijn geweest, waardoor het individu preventieve maatregelen kan nemen. Bovendien kan deze kennis worden gebruikt om een ​​verslavingsbehandeling effectiever te maken voor mensen die eerder een trauma hebben gehad tijdens hun jeugd. Dit kan gebeuren door steungroepen aan te bieden voor slachtoffers van kindermishandeling of eenvoudigweg door ervoor te zorgen dat dergelijke individuen begeleiding krijgen om vrede te sluiten met hun verleden.

Hoewel velen zich tot drugsmisbruik keren als een oplossing voor de pijn van het verleden, kan het verslaafd raken aan alcohol of drugs alleen het heden en de toekomst schaden. Er bestaat geen twijfel over het gebruik van middelenmisbruik; iedereen die lichamelijk afhankelijk is van alcohol, drugs of schadelijk gedrag moet echter onmiddellijk een effectieve behandelingsoplossing vinden. Bel ons vandaag zodat we u of uw geliefde kunnen helpen de reis terug naar een leven van gezondheid en geluk te beginnen