Bron: Craig Childress
Deze vraag werd in een discussie gesteld en ik dacht dat mijn antwoord misschien interressant was voor een breder publiek:
Vraag: Dr. Childress, op welke leeftijd kan een kind beslissen of hij of zij een ouder verstoten na een scheiding?
A: Kinderen verwerpen nooit een ouder.
Laat het me uitleggen…
Het bevestigingssysteem is het hersensysteem dat alle aspecten van liefde en binding bestuurt gedurende de gehele levensduur, inclusief verdriet en verlies. Het is een neuro-biologisch ingebed primair motiverend systeem van de hersenen.
Het hechtingssysteem ontwikkelde zich gedurende miljoenen jaren door evolutie met selectieve predatie van kinderen. Kinderen die ouders afwezen werden gegeten door roofdieren (en vielen ten prooi aan andere risico's) en hun genen voor het afwijzen van ouders werden selectief en volledig geëlimineerd uit de collectieve genenpool.
Aan de andere kant kregen kinderen die een sterke band met hun ouders hadden van hun ouders bescherming tegen roofdieren (en andere milieurisico's) en hun genen namen toe in de collectieve genenpool.
Gedurende miljoenen jaren van evolutie ontwikkelde zich in de hersenen een zeer krachtig primair motiverend systeem dat kinderen sterk motiveert om zich te binden aan hun ouders - zelfs aan de slechte ouder - vooral aan slechte ouders.
Slecht ouderschap legt kinderen meer bloot aan predatie. Kinderen die slechte ouders afwezen waren MEER om opgegeten te worden door roofdieren en de genen waardoor ze slechte ouders konden afwijzen werden daarom selectief en volledig uit de genenpool verwijderd.
Aan de andere kant, kinderen die MEER sterk gemotiveerd werden om VERBINDING met een slechte ouder te sturen, kregen meer kans om ouderlijke bescherming te ontvangen tegen roofdieren, dus namen hun genen die MEER sterk gemotiveerd waren om te binden aan een slechte ouder, toe in de collectieve genenpool.
In antwoord op slecht ouderschap, het hechtingssysteem - een neurologisch biologisch ingebed primair motiverend systeem van de hersenen - stimuleert MEER het kind om zich te hechten aan de slechte ouder. Het wordt een "onveilige hecthing" genoemd en het is ruimschoots aangetoond in de onderzoeksliteratuur.
Gek, toch? Dat kinderen MEER sterk gemotiveerd worden om zich te binden aan een slechte ouder. Maar zo werkt het hechtingssysteem - een neurologisch ingebed primair motiverend systeem van de hersenen.
Kinderen wijzen ouders niet af - zelfs niet slechte ouders; vooral niet slechte ouders.
Het bevestigingssysteem wordt een "doelgecorrigeerd" motiveringssysteem genoemd, wat betekent dat het ALTIJD het doel van binding aan de ouder handhaaft. Altijd. Als reactie op slecht ouderschap verandert het HOE het probeert om binding te bereiken, maar het houdt ALTIJD vast aan het doel om een gehechte band met de ouder te vormen.
Maar duidelijk in "ouderlijke vervreemding" hebben we een kind dat een ouder verwerpt, dus wat is daar aan de hand?
Het is duidelijk geen authentieke motivatie van het kind. Het is een verworven motivatie opgelegd aan het kind door de pathogene opvoeding van de geallieerde en zogenaamd "favoriete" ouder die een generatiegenerale coalitie met het kind tegen de andere ouder heeft gevormd.
Dus wat zijn de symptomen van een veilige gehechtheidsband aan een goede ouder en een onzekere gehechtheid aan een slechte ouder?
In een veilige hechtingsband bindt het kind zich weg van de ouder - "verkennend gedrag" genoemd - omdat het kind zich veilig voelt in de hechtingsband en dat de ouder op het kind past.
In een onveilige bijlage blijft het kind in voortdurende nabijheid van de problematische ouder, omdat het kind NIET veilig is in de liefde en zorg voor deze ouder. Deze vorm van onveilige gehechtheid wordt een "preoccupied attachment" genoemd.
Dit alles is ruimschoots aangetoond in de onderzoeksliteratuur.
Dus, wat betreft de ouderlijke vervreemding, wat zijn de hechtingsverschijnselen van het kind? Het kind waagt zich weg van de beoogde ouder en probeert in de voortdurende nabijheid van de geallieerde ouder te blijven.
Dit betekent dat de gehechtheidsgerelateerde symptomen van het kind wijzen op een veilige gehechtheid aan de beoogde ouder waarin het kind zich veilig voelt om weg te lopen van deze ouder, en zelfs vijandige afwijzing voor de ouder laat zien, omdat het kind VEILIG is dat de beoogde ouder altijd houd van het kind.
Aan de andere kant duidt het kind dat in de voortdurende nabijheid van de geallieerde ouder wil blijven, op een onveilige gehechtheid aan deze ouder, waarschijnlijk als gevolg van de voorwaardelijke liefde van deze ouder, die ALLEEN aan het kind wordt toegekend als het kind aan de behoeften van de ouder voldoet (in dit geval, afwijzing van de andere ouder).
Een kind dat een ouder afwijst, is een aan hechting gerelateerde pathologie.
Alle professionals in de geestelijke gezondheidszorg die de gehechtheidsgerelateerde pathologie rondom echtscheiding beoordelen, diagnosticeren en behandelen MOETEN een professioneel kennisniveau hebben met betrekking tot het bevestigingssysteem, anders oefenen ze buiten de grenzen van hun competentie in overtreding van professionele normen.
